Dis vroeg, en dis effens koud. Jan-Hendrik loop maar op sy eie rond die hele tyd. Dis maar moelik om hom die heeltyd dop te hou. Gelukkig ken meeste mense hier vir JH en sy Ma. Dis nie die mense waarvoor ek bang is nie, maar eerder die plek - Skukuza se rugbyveld. Hier kry mens nie rondloperhonde nie, en vir 'n rede...
Ek koop die suur-koeldrank spuitlekker-ding vir Jan-Hendrik...
En natuurlik gebruik hy dit soos 'n Jedi lightsaber met die ander maatjies. Hy het 'n baie lewendeige verbeelding ten minste. Soet is hy glad nie...
Gelukkig was die helikopter baie aktief. Dit het hom darem elke paar minute gemaak stilstaan en sy verbeelding in 'n ander rigting stuur. Dit gee die ander maatjies die geleentheid om of weg te kom, of om beter wapens in die hande te kry... Dit is maar 'n stryd om oorlewing in elke situasie van die lewe, en op hierdie stadium is JH verreweg "the fittest". Dit laat my net weer (onwillekeurig) dink aan die natuurlike meester-kneg verdeling in die natuur. Ons sal hom baie mooi moet bestuur in die toekoms. Daai koppie dink teen 220km/hr... Ek ken nog sulke mense...
Dis reg, Pappa; dis reg... Ons is pêlle - ek en Pappa... "Kyk daai GROOT KWAAI helikopper!!! KYK Pappa KYK!!!!" 
En so hardloop die massas - met die gewoonlike vinnige swart punt en die stadiger wit stert. As ek gehardloop het was daar nog 'n kategorie... Ek het besluit om eerder die babas op te pas.
JH kon hierdie een nie glo of uit figure nie... Hy wonder nou nog hoekom het die renoster ook saam gehardloop... Of het hy dalk een van die hardlopers gejaag het?
Mamma (met haar mooi atleetbene) reken dat die warm baadjie oorbodig is. Pappa kry NOG iets om op te pas...
Ons het so bietjie koud gekry en Sussa het geslaap. Toe besluit ons om eerder die hardlopers langs die pad te gaan ondersteun (op so die 15km merk). Boeta het vir almal geskreeu "Mooi hardloop, ooms", of "Vinnig hardloop, ooms", en vir die eerste ou wat besluit het om op hierdie stretch te loop het hy geskreeu "Hardloop, oom", en die ou het so effe begin rooi word en begin shuffle... dit was baie snaaks...
Sussa het intussen wakker geword, en baie soet op Pappa se skoot kom sit en wag vir Mamma om verby te kom...
Terug by die veld en die wenstreep. Ons ondersteun ons mense om letterlik elke hoek en draai.
Bekende mense!!! Sussa se oë rek letterlik met die vooruitsigte van laat ontbyt (met 'n klein bietjie ekstra sout...). Ek dink ons was almal baie verlig toe die race klaar is. Marinda het nie geoefen vir die race nie, maar sy het mos nie oefening nodig nie. Sy is 'n natural. Ek hoop my kinders het ietsie van hul ma se sporttalente as hulle groter is...
Die runners is bly om klaar te wees. Sussa lyk die moer in...Dankie Dolla, dat jy my vrou die soveelste keer op 'n race opgepas het.