Die groot EINA!!

Wimpy parkeerarea by die Grove in Nelspruit!!! Sal ek dit ooit vergeet.... Die man het deesdae die geneigdheid om net skielik te begin hardloop; so vinnig as wat sy kort beentjie hom kan dra. Ek en Marinda staan en betaal vir die Wimpy ontbyt, en meneer drentel om my bene rond; vat toe skielik die pad, by die deur uit, en hy sprint soos 'n ene Bolt oor die parkeerarea (gelukkig geen karre nie), struikel oor die randsteen net voor die regte pad (met karre), en DONDER neer (met my in top vorm, doing a personal best, op sy hakke maar nog oortuigend tweede (dus laaste), net betyds om hom (skreeu soos 'n bobbejaan wat deur 'n luiperd plat getrek is) op te tel ten aanskoue van die hele Nelspruit (ou tannies skud hul %&^*!! bliksemse koppe en prewel iets oor "sommige onverantwoordelike ouers"). Die knop was onmiddelik daar, nerf af, bloed loop, meng met die trane oor die wange; en Mamma is vir my die moer in... Ek onderneem om hom 'n pak slae te gee oor hierdie gehardloop ding, maar besef toe hy het werklik seer gekry en troos hom toe vir 'n uur. Kom ons sê maar net dat 'n heerlike Saterdag in 'n kakkerige een verander het.

Gelukkig was die volgende dag Sondag, en kinders herstel verbasend vinnig. Die groot EINA!! het toe 'n baie prominente talking point in ons huis geword. Die gesprekke gaan so: "Pasop jy gaan ...", dan sê hy "afval", en dan vra ek "Wat dan?" dan sê hy "huil". Sy ander gunsteling sêding deesdae is "groot mes", en dan hardloop hy flat out met 'n moerse mes in 'n rigting. Sy gat het al per geleentheid lekker gebrand hieroor.

STOUTGAT!!!

Mens kan sommer sien dat hy so stout is as wat hy slim is; ek kan nie help om te dink dat hy ons nog baie probleme gaan gee nie (of "uitdagings", soos die NG kerk se dominees sou gesê het; maar hy (ds.) lees gelukkig nie my blog nie; net my Ma doen).

Hy soek na die doring in sy voet.

Ek gaan niks sê nie, behalwe dat ek nie dink dat daar baie 2-jariges daar buite is wat weet hoe werk 'n maatband nie...

En die donkie sit op die tafel, want die honde pis op hom...

Ek dink ook nie dis die laaste keer wat hy sy kop hard gestamp het nie. Hy hou van hoogtes, dan roep hy jou wanner hy êrens tussen hemel en aarde hang of hoog op iets staan, dan sê hy "Pappa, HOOG!!"; dan vra ek "Wat gaan gebeur"; "afval"; "en dan?"; "huil"..

Hy spring deesda evan die banke af. Ek wonder of hy dieselfde hier oorweeg het? Lyk of hy diepte probeer skat; risk-reward gedagtes het...

Soek jy 'n doring op daai voete...

Dis ons seun, en ons is onmeetlik lief vir hom. Ons sal baie goed moet kry in die volgende 20 jaar om hom mee besig te hou...

En so begin dit...

Ek en my seun het amptelik begin om saam te oefen. Op hierdie stadium is dit nog so bietjie rof en random. Ons sal dalk ekstra moet oefen oor naweke.

Nog 'n bytwond...

Die krapmerke op sy regter wang was Naka - Jan-Hendrik het op hom gespring, en toe byt hy hom. Ek sou ook. So leer almal wat die term "persoonlike ruimte" beteken. Daar is baie maniere om 'n klein seuntjie van 'n eina te laat vergeet. Hierdie is die een wat die beste werk.

Skukuza Half-marathon

Twee naweke gelede - Skukuza 21km; niks geoefen... Almal was daar - die vinnige ouens, ons stadige spul agter, glo 'n luiperd op die teerpad, olifante net buite die oog, maar ons hardloop, en ek moet sê dit was heerlik. 'n Groot voorreg om in die Kruger Wildtuin 'n resies te hardloop. Snaakse woord daai - resies - nie van toepassing op my nie; moet eerder wees 'n genotvolle drafstappie (draf afdraende; stappie opdraende...), maar die medals lyk maar dieselfde as die ou wat amper gewen het; so ons moan nie te veel nie.

Jan-Hendrik het hierdie jaar sy Ma laat bont staan - hy sit nie vir 'n enkele oomblik stil nie; hy hardloop die hele Skukuza vol, speel met almal se speelgoed en honde, drink koeldrank by vreemde vriendelike mense (colour is no issue, yet)... almal help glo oppas, vashou, aftel, troos, ens. Voorwaar 'n besige mannetjie!

Hier is ek aan die einde van my 2uur 43 minute in die son, en dit lyk of ek nou eers gaan begin; lyk nie of ek 'n half marathon agter die rug het nie. Ek wonder hoekom was ek dan so donders moeg. Ek bespeur nie eers 'n ou sweetdruppeltjie nie. Dalk hardloop ek nie vinnig genoeg nie...

Na die tyd (oudergewoonte) gaan dop en braai by die gang se kampplek in Skukuza. Die Erasmus'e, Meneke's, Meyer's, ens. was daar. Probeer om in een middag die land se politieke probleme uit te sorteer; amper daarin geslaag!! Gesukkel om die kind in die kar te kry, en toe die kar in rat te kry. Die pregnant fairy moes toe maar die gesin huis toe neem. Ek en Jan-Hendrik het geslaap tot in Nelspruit, vinnig afgelaai en verder geslaap. Dankie tog die volgende dag was 'n Sondag.

Oom Arthur met van die toekomstige marathonklublede.

Mariet vertel 'n goeie storie; die derde keer; laat in die middag...

Andre hoor dit vir die eerste keer.

Marinda (vol in blom) probeer kos in die resident aap se magie kry, maar hy en die ander seuns is meer geinteresseerd in die stof op die grond en die dorings in die takke.

Heerlike naweek; dis nou twee weke later (julle weet mos die blog is permanent twee weke agter), en ek het nou nog seer spiere van die wedloop. Wedloop is 'n beter woord; wed jou ek gaan êrens loop.