Dis verdomp 02:00 (ja; in die oggend - ek was min in my lewe wakker teen 02:00, en dit was nooit vir 'n goeie rede nie). Hulle is bang - Marinda lyk sommer bang; Andrew steek sy vrees weg agter 'n "hey - ek's cool" gesiggie...
----------------------------------------
Net voor die race begin - vreeslik koud in P/Maritzburg. Swart sakke gekoop by die garage shoppie. Dit werk die beste. Duisende mense; almal kry koud; almal bang; great fun!
----------------------------------------
'n Laaste drukkie en foto voor hulle begin. Glo die meeste fun wat 'n ou met sy skoonsus mag he met 'n botteltjie vaseline. Sy woorde.
----------------------------------------
Sy's myne. Sy's myne. Sterkte my skat!!
----------------------------------------
Die support span het eers goed gaan uitrus na die atlete by die beginpunt gedrop is.
----------------------------------------
Nou vir ons 12 ure op die pad - ons verdien ook eintlik medaljes.
----------------------------------------
By ons eerste "observasiepunt" by Richmond; 60km in die race in. Baie, baie mense - strome moeeë atlete. Niemand lyk baie gelukkig nie...
----------------------------------------
Support crew gedress to kill in pers. Ek lyk nie goed in pers nie.
----------------------------------------
En hier is die heros - lyk baie goed op die eerste oogopslag (onthou net dat Marinda maar eintlik altyd glimlag...). Ek is vol moed.
----------------------------------------
Maar - oooo neeeeee - Marinda gaan lê; voel glo glad nie goed nie. Ek troos my dat sy met die vorige Comrades op dieselfde plekkie ook 'n minuut gaan lê het.
----------------------------------------
Andrew voel ook so effe ongemaklik. Iets van dis ver; en hy's stuffed; en sy rug, en sy een been; of so iets. Ek het al geleer dat die supporter se beste tool vir spanningsvrye oorlewing op Comrades dag is om net nie te luister nie; en - o ja - vertel hulle hoe goed hulle lyk; al voel jy sleg daaroor.
----------------------------------------
By die einde - duisende mense (atlete, supporters, pick pockets, ens). Lekker plek, want almal lyk redelik verlig dis môre Maandag.
----------------------------------------
Deon is al laaaaaankal klaar - geen wonder hy lyk so effe dood na die tyd nie. Behandeling van keuse vir 'n ou wat 100km gehardloop het is 'n yskoue nat lappie op die voorkop. Ek het gedink dat dit sal help as hulle aanhou beweeg; goeie rehidrasie en 'n warm sweetpak werk ook. Maar goed - ek is nie 'n Comrades hardloper nie. Die basiese beginsels van fisiologie tel nie hier nie.
----------------------------------------
En (uiteindelik) hier kom Marinda, en Suzette bring haar in. Suzette is nou "amper op" Deon se vrou. Glo 'n inspirasie om mee saam te hardloop. Sy praat so baie, jy besef nie jy is moeg nie.
----------------------------------------
Andrew het ingekom so 'n rukkie voor hulle. Hy lyk uitstekend; nie moeg nie; nie seer nie; nie naar nie; hy lyk soos 'n man wat kan.
----------------------------------------
Yster!!
----------------------------------------
Alles lyk fine - dis nou voor Marinda gaan sit het; opgestaan het; omgeval het; mediese tent toe geneem is; gerehidreer is; ons almal groot laat skrik het, ens. Suzette het glo op pad kar toe (ook eers na hierdie foto) die kots-in-elke-asdrom medalje gewen. Ai - atlete darem.
-----------------------------------------
Hy's OK, maar ek dink hier begin sy voel iets is vreemd. Die groot collpase kom...
Alles het goed geëindig - almal gesond, moeilik geloop vir twee dae; bietjie fussy oor wat gaan binne bly of nie; maar die gewone post-Comrades psigotiese simptome; maar niks ernstig nie. Almal sien reeds uit na volgende jaar!! (Op; glo moeiliker; Yeah!!)
Oupa het sy eie landsvlag saamgebring...
Ouma en Oupa speel (asof hulle jonk is; eintlik is hulle nog baie jonk - buk is nie 'n probleem nie).
Dis vakansie, maar 'n man moet nog steeds oefen, om jou tegniek 100% te hou...
Marinda se spiere raak beter. Sy loop nou al.
Niks so lekker soos 'n slapie op die strand nie...
Kyk hoe lekker speel die manne sokker op die strand. Die Wêreldbeker gees loop hoog.
Margate - wat 'n heerlike strand. Ons het vir amper 'n hele week perfekte weer gehad.
Boeta het ure lank op die strand gespeel, en baie nuwe maatjies gemaak.
En nou ken hy die see - hy wys na die see en sê "shhhhhh.."
Reg om 'n paar mense op halfmense uit die water uit te red as die geleentheid homself voordoen.
----------------------------------------
----------------------------------------
----------------------------------------
----------------------------------------
----------------------------------------
----------------------------------------
----------------------------------------
----------------------------------------
----------------------------------------
----------------------------------------
----------------------------------------
----------------------------------------
----------------------------------------
----------------------------------------
----------------------------------------
----------------------------------------
-----------------------------------------
Alles het goed geëindig - almal gesond, moeilik geloop vir twee dae; bietjie fussy oor wat gaan binne bly of nie; maar die gewone post-Comrades psigotiese simptome; maar niks ernstig nie. Almal sien reeds uit na volgende jaar!! (Op; glo moeiliker; Yeah!!) 
En al die marathonmaatjies (was daar om te sien hoe die Blou Bulle al weer alles wen...)
Andrew en sy ma het maar 'n spesiale verhouding...
En hy kan dit nie glo nie. Hoe doen jy dit met jou ma?
Té rustig na my smaak.
Nie 'n sigaar nie, maar 'n droë worsie.
Oupa sê "Net ek en my aangetroude agter-se-something kleindogtertjietjie hier is normaal. Julle hardlopers is almal bedonnerd en met gekkigheid gevloek!"
Conraad oefen. Terwyl klein Tiaan nog nie kan rondhardloop nie, moet Conraad rus - dit kom nog pêl..
----------------------------------------
----------------------------------------
----------------------------------------
----------------------------------------
